سنگی بنام زندگی وگذری بنام دنیا

خاطراتی شیرین -

خاطراتی مغشوش-

خاطراتی که زتلخی رگ جان نیز می گسلد

ما زاقلیمی پاک -

که بهشتش نامند -

بچنین رهگذری آمده ایم

گذری دنیا نام که از نامش پیداست

مایه پستی هاست (مهدی سهیلی )

چه خداپرست باشیم و چه نباشیم این واقعیت را به چشم می بینیم وعلوم هم اثبات می کنند که این جهان صحنه حرکت ودرگیری وتضاد وتنازع وبودونبودوزوال همه چیز است .درعالم حیات نیز چنین است .هر زنده ای می زاید ومی بالد ومی پژمردو از مرگ او حیاتی دیگر و از حیاتی دیگر مرگی دیگر روی میدهد .

پس چرا از واقعیت ها فرار کنیم .

چرا گول دنیا وظواهرش را بخوریم .

چرا مرگ را برای خود ترسناک کنیم .

چرا از پس از مرگ خود واهمه داشته باشیم ؟

چرا...

چون ایمان نهفته در دلهامان را فقط بر زبان جاری می کنیم و نورش را در دلهامان خاموش کردیم و چشم بر واقعیت های دنیا بسته ایم و به ظواهر ورویاها دلخوش کردیم و بدنبال سرابیم و بجای راه راست خود را کورمال کورمال در جاده ی بی انتهای دنیا پیش برده و راه خود را در پیچ وخم های زندگی دنیوی گم کرده ایم و امیدی به بازگشت نداریم ومرد عمل نیستیم .

زندگی زشت بودوزیبا گذشت گردبادی بود واز صحرا گذشت

مسیر کوتاه زندگی را راه درازی تصور نکنیم چون راه دراز وبی انتها مقصد نامعلومی دارد و مسافر بدون مقصد همیشه خسته ونالان است و به هیچ جا نمیرسد و دراین راه طولانی عاقبت از ژا می لفتد و در دام اسیر میشود .زندگی مثل آبی است که از جویبار میگذرد و کاری از ما ساخته نیست .این جویبار را گل آلود نکنیم که خ۰ود از آب همین جویبار خواهیم خورد و اگر جویبار را گل آلود کنیم عواقبش متوجه خود ما خواهد شد دراین دنیا هیچ چیز رایگان بدست نخواهد آمد .حتی مرگ را نمیتوان رایگان بدست آورد زیرا برای تحصیل آن باید از جان دست شست .

این چند روز زندگی کوتاه را فدای امیال و هوسهای نفسانی و خواهش دل نکنیم که هر کس به دنبال هوی وهوس رود عاقبت به چاه می افتد .این روزگار پیر وکهنسال صدها نسل قبل از ما را زیر خاک برده و ما ونسلهای بعد از ما را هم زیر خاک خواهد برد همانگونه که ما از اجداد خود سخن میگوئیم روزگاری خود نیز جد خواهیم شد واز ما سخن خواهند گفت پس کاری کنیم که به نیکی از ما یاد کنند .بگذاریم آیندگان از ما درس وپند یاد بگیرند نه اینکه ما خود عبرتآیندگان شویم .ای انسان وقتی که بدنیا میایی تو گریه میکنی ومردم میخندند بگذار وقتی از دنیا رفتی تو بخندی ومردم گریه کنند .

زندگی سنگی سخت وسرد است .زندگی سرشار از خاطره هاست .به گفته ی مهدی سهیلی شاعر توانا و معاصر کشورمان دفتری از خاطره هاست .اگر برگ برگ ،دفتر زندگی را ورق بزنیم گاه سرشار از غم وغصه و گاه سرشار از شیرینی وکامرانی است .گاه زندگی را در انتظار بسر میبریم وگاه غصه ی دیروز را میخوریم وبه انتظار فردایی بهتر صبر می کنیم .یکروز دست گرم وپر مهر پدر را بر سر و سر در دامان فرشته ی مهر ومحبت خانه یعنی مادر گذاشتیم و روزی دیگر در ورق تلخ دفتر زندگی بر مزار پدر دست می کشیم و طعم تلخ یتیمی را احساس می کنیم و روزی دیگر بر مزار مادر سر می نهیم وخاطرات خوب وشیرین گذشته را با اشک وحسرت یاد می کنیم .در این مدت زندگی پدر وئمادر را از خود نرنجانیم و باعث نگرانی وناراحتی آنان نشویم که هر کس پدر ومادرش را اذیت کند هیچوقت سعادتمند نخواهد شد و عاقبت هم مکافات اعمالش را خواهد کشید و فرزندانش همانطور با او رفتار خواهند کرد که او با والدینش کرده است .دنیا محل گذر وخیالی بیش نیست سعدی در گلستان میگوید:جهان بر آب نهاده است و زندگی بر باد غلام همت آنم که دل بر او ننهاد.

ویا آنجا که میگوید:

بس بگردیدوبگردد چرخ روزگار دل بدنیا نبندد هوشیار

دنیا اگر خوب بود آخرت آفریده نمیشد .دنیا دامی هولناک برای انسانها ،به زیبائیهایش نباید توجه کرد باید نظر کرد .توجه کردن بدنیا دین وایمانت را میبرد و عقل از سرت میبرد وآخرتت را تباه میکند وخدا را فراموش خواهی کرد .بدنیا نظر کن و در زیبائیهایش تفکر کن و ببین این همه زیبائی وجلال از آن کدام آفریدگار تواناست که تفکر در چنین مسائلی تو را به۸ یاد خالق این آفریده ها خواهد انداخت و خالق این همه زیبائی وعظمت خداوند قادرویکتاست خدایی که به حق شایسته پرستش است :

من بتو رو کردم برآستانت سر نهادم دوست دارم بندگی را باهمه شرمندگیها

بنده ی خدا!دنیا مکان موقتی است که برای آزمایش تو آفریده شده است گولش را نخور وظواهر زیبایش فریبت ندهد .آخرتت را بدنیا مفروش که بدمعامله جبران ناپذیری میکنی .اگر دنیایت را به آخرت بفروشی به نهایت خوشبختی وکارانی خواهی رسید اما افسوس وصدافسوس که گول دنیا را میخوریم و درآن غوطه ور میشویم و برای بدست آوردن لذتها و زیبائیهایش به بدی وزشتی متوسل میشویم .باید با دنیا پرستی مبارزه کرد و اگر فلسفه ی مبارزه با دنیا پرستی احیای شخصیت انسانی است می بایست از هر پرستشی و از هر پابندی جلوگیری کرد و حال آنکه تردیدی نیست که اسلام آزادی از ماده را مقدمه تقید به۸ معنی ،ورهایی از دنیا را برای پایبندشدن به آخرت ،وترک خرما را برای بدست آوردن خدا میخواهد..

دنیا وآخرت بمانند دو (هوو) هستند که هرگز سازگار نخواهند شد .یا گفته میشود این دو به منزله ی مشرق ومغربند که نزدیکی به هرکدام عین دوری از دیگری است .حضرت علی علیه السلام در خطبه ی ۳۲ نهج البلاغه اهل دنیات را به چهار گروه تقسیم میکند :

گروه اول مردمی آرام وگوسفند صفت هستند و هیچگونه تباهکاری نه بصورت زور وتظاهر و نه بصورت فریب وزیرپرده ،از آنها دیده نمیشود ولی تنها به این دلیل که عرضه اش را ندارند .اینها آرزویش را دارند اما قدرتش را ندارند .گروه دوم هم آرزویش را دارند وهم همت وقدرتش ،دامن به کمر زده ،پول وثروت جمع میکنند یا قدرت وحکومت به چنگ می آورند ویا مقاماتی را اشغال میکنند واز هیچ فسادی کوتاهی نمی کنند .گروه سوم گرگانی هستند در لباس میش ،جوفروشانی هستند گندم نما ،اهل دنیا اما در سیمای اهل آخرت ،سرها را به علامت تقدس فرو می افکنند ،گامها را کوتاه برمیدارندو در میان مردم آنچنان ظاهر میشوند که مرجع امانات مردم قرار میگیرند.گروه چهارم حسرت آقایی وریاست به سر میبرند ودر آتش این آرزو می سوزند اما حقارت نفس آنان را خانه نشین کرده است وبرای اینکه پرده روی این حقارت بکشند به لباس اهل زهد در می آیند .